Choroba Parkinsona jest przewlekłą i postępującą chorobą mózgu, która dotyka przede wszystkim osoby powyżej 60 roku życia.(1) Osoby chorujące na chorobę Parkinsona mają trudności w kontrolowaniu ruchów własnego ciała, objawy nasilają się w miarę progresji schorzenia. W przebiegu choroby Parkinsona dochodzi ostatecznie do upośledzenia zdolności pacjenta do sprawnego funkcjonowania w zwykłych sytuacjach codziennych.

Objawy choroby Parkinsona są konsekwencją utraty komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów, a także w innych obszarach odpowiadających za nastrój, sen i myślenie. Dokładna przyczyna utraty komórek nerwowych nie jest znana, przypuszcza się, że jest to wynik interakcji czynników genetycznych, środowiskowych i procesu starzenia.(2)

Choroba Parkinsona jest chorobą postępującą i z czasem pojawiają się nowe objawy, a istniejące powoli nasilają się. Nie jest to jednak choroba śmiertelna - ludzie mogą żyć około 15 do 25 lat od momentu postawienia diagnozy, co sprawia, że jest to choroba przewlekła.(3)

Objawy choroby Parkinsona można podzielić na objawy ruchowe i nieruchowe oraz powikłania.

• Objawy ruchowe - klasyczne objawy choroby Parkinsona - tzw. objawy związane z ruchem - obejmują drżenie, spowolnione ruchy, sztywność mięśni i problemy z równowagą.
  
  
• Objawy nieruchowe - towarzyszą wszystkim etapom choroby Parkinsona i mają istotny wpływ na jakość życia pacjentów, jak np. nagły spadek ciśnienia krwi w pozycji stojącej, zaburzenia nastroju, zaburzenia snu, problemy związane ze zmysłami, utrata węchu, zaparcia i problemy poznawcze, np. problemy z pamięcią, spowolnienie myślenia, dezorientacja i przypadki demencji.(4,5)
  
  
• Powikłania - po kilku latach leczenia mogą zacząć się pojawiać powikłania.(6) Mogą to być "wahania", kiedy to osoby na przemian przejawiają okresy dobrej i słabej kontroli objawów. Powikłania - po kilku latach leczenia mogą zacząć się pojawiać powikłania.(6) Mogą to być "wahania", kiedy to osoby na przemian przejawiają okresy dobrej i słabej kontroli objawów.
  

Objawy te znacznie zwiększają przebieg choroby.

Choroba Parkinsona jest jedną z najczęstszych chorób neurologicznych. Dotyka około 6 milionów mężczyzn i kobiet na całym świecie.(7) Rozpowszechnienie choroby Parkinsona w USA podwoi się do 2040 roku (w porównaniu z 2010 rokiem).(8)

Choroba Parkinsona rozpoczyna się zwykle
na przełomie 50 i 60 roku życia, choć rzadsze postacie mogą pojawić się już przed 40 rokiem życia. 9 1% populacji w wieku 60 lat i więcej ma chorobę Parkinsona. (10)

Ponieważ ryzyko zachorowania na chorobę
Parkinsona rośnie wraz z wiekiem, przedłużanie się życia ludzkiego i wzrost liczby osób dożywających wieku podeszłego przekłada się na zwiększoną liczbę chorych z tym schorzeniem. (11)

Chorobę Parkinsona diagnozuje się na podstawie wywiadu lekarskiego, badania klinicznego i reakcji na leczenie; obecnie nie ma wiarygodnych testów biochemicznych, obrazowych ani genetycznych, które pozwoliłyby na postawienie ostatecznej diagnozy.(12,13) Ponadto istnieje wiele skal ocen, które można wykorzystać do określenia objawów i stopnia nasilenia choroby.

Obecnie choroba Parkinsona jest wciąż nieuleczalna, ale dostępne jest leczenie objawów, a badania są wciąż kontynuowane. Chociaż obecne metody leczenia Parkinsona nie są w stanie zatrzymać postępu choroby, mogą one ją tymczasowo kontrolować i łagodzić objawy oraz poprawiać jakość życia osób chorych i ich opiekunów.

Typowym sposobem leczenia choroby Parkinsona jest farmakoterapia, czasem stosuje się także interwencje chirurgiczne. Istotną rolę odgrywają też ćwiczenia fizyczne, odpowiednia dieta i inne komplementarne metody leczenia, a także wsparcie emocjonalne i silne więzi społeczne.
Wiedza na temat choroby, umiejętność odnalezienia się w nowej sytuacji życiowej, akceptacja nowych celów i wyzwań wydaje się prawie równie istotna, co bardziej praktyczne aspekty leczenia i opieki.