Op een regenachtige middag zat Colleen Henderson-Heywood in haar auto voor het kabinet van een medisch specialist. Na negen maanden van consultaties met specialisten, kreeg ze nu het nieuws dat ze lijdt aan de ziekte van Parkinson.

"Ik besloot voor mezelf dat de ziekte het recht niet had om nog één dag van me af te pakken", legt Colleen uit. 

Het eerste teken dat er iets niet helemaal in orde was in Colleens lichaam was toen de tenen van haar rechtervoet langzaam krom gingen staan. "Ik had drie weken in Mexico alleen maar op slippers gelopen en ging ervan uit dat mijn tenen vanzelf weer recht zouden trekken. Maar ik kon geen schoenen aan mijn rechtervoet dragen, de voet schoot telkens uit de schoen", zegt ze. Colleen heeft haar rechtervoet daarna volledig genegeerd. 

Vier of vijf maanden later was ze in Barcelona en bevond ze zich op een weg tegenover een café waar ze heen wilde gaan. "Ik wilde ernaartoe lopen maar ik bewoog niet. Ik stond als bevroren. Ik bleef maar tegen mijn lichaam zeggen om naar het café toe te lopen, maar kreeg mijn rechterbeen niet in beweging", herinnert Colleen zich. "Na dit voorval heb ik eindelijk mijn arts bezocht. Hij zei dat hij geen idee had wat er met me aan de hand was, maar hij zou een eliminatieprocedure starten". Colleen onderging naast andere onderzoeken ook een DAT-scan1, die wordt gebruikt om de ziekte van Parkinson te diagnosticeren. 

"De specialist belde me en vroeg om langs te komen voor een gesprek. Hij vroeg me om plaats te nemen. Ik zei: "Nee, ik wil het nu gewoon weten". "Je hebt de ziekte van Parkinson", zei hij. Ik antwoordde: "Nu weet ik tenminste en kan ik weer verder met mijn leven en kunt u er iets aan doen ". Het aanvankelijke optimisme van Colleen was van korte duur: "Ik ging er namelijk ten onrechte vanuit dat er een behandeling zou zijn die alles zou kunnen oplossen; dat ik medicatie zou krijgen waardoor ik weer normaal zou kunnen lopen. Helaas was dat niet het geval". 

Colleen beschrijft haar symptomen: "Ik werd vannacht wakker om vier uur en kwam maar moeilijk op gang want mijn lichaam beweegt niet goed. En zodra ik buiten mijn eigen omgeving kom, wordt alles al snel een uitdaging. Soms kan ik niet lopen omdat mijn hersenen mijn lichaam niet vertellen dat het moet lopen. Maar ik kan mijn brein voor de gek houden door achteruit of zijwaarts te gaan ". 

Colleen stelt zich als missie andere mensen met de ziekte van Parkinson te proberen laten inzien dat hun leven niet voorbij is. Praktisch doet ze dit door als patiënte het woord te nemen tijdens conferenties over de ziekte van Parkinson.